2016-05-05 01:25
Από το 1955-56 έως και σήμερα έχουν περάσει 60 ολόκληρα χρόνια, 60 χρόνια γεμάτα Champions League. 60 χρόνια γεμάτα ατέλειωτες αναμνήσεις για τους λάτρεις του ποδοσφαίρου. Χαρές, λύπες, συγκινήσεις και αμέτρητα γκολ από την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση του Πλανήτη μας. Το Champions League.
Όπως την πρώτη χρονιά που διεξήχθη η διοργάνωση, έτσι και φέτος το βαρύτιμο τρόπαιο θα βρεθεί στην Μαδρίτη, με την μόνη διαφορά ότι το ταξίδι τότε ξεκίνησε από το Παρίσι, ενώ φέτος από το Μιλάνο.
Η Αρχή που έγινε το 1956 είχε ως τελικό νικητή την Ρεαλ Μαδρίτης, η οποία έκτοτε έχει ανυψώσει το τρόπαιο άλλες 10 φορές, θέλοντας να προσθέσει άλλο ένα στην συλλογή της στις 28 Μαϊου με αντίπαλο την συμπολήτισα της Ατλέτικο Μαδρίτης.
Ο Δρόμος για τις δύο ομάδες δεν ήταν καθόλου εύκολος μέχρι τον τελικό. Με την Ρεαλ να ξεπερνάει στον ημιτελικό την αντίσταση της Μάντσεστερ Σίτυ, νικώντας την με 1-0 στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου, μια νίκη που σε συνδυασμό με το 0-0 του πρώτου αγώνα της έδωσε το εισιτήριο του τελικού. Από την άλλη η Ατλέτικο κατάφερε να περάσει την Μπάγιερ Μονάχου την οποία νίκησε 1-0 στο γήπεδο της, και κατάφερε να περάσει παρόλο που ηττήθηκε με 2-1 χάρη στο γκολ εκτός έδρας.
Οι δύο ομάδες δεν συναντιόνται για πρώτη φορά σε τελικό Champions League. Με την χρονιά 2013-14 να έχουμε την πρώτη Μαδριλένικη συνάντηση σε έναν τελικό Champions League, με τελικό νικητή την Ρεάλ Μαδρίτης με 4-1 στην παράταση. Εκείνη την χρονιά Λισαβόνα. Στον πάγκο της Ρεάλ καθόταν ο Κάρλος Αντζελότι, ενώ την Ατλέτικο οδηγούσε ο τωρινός προπονητής της Ντιέγκο Σιμεόνε.
Από εκείνη την ημέρα τα ρόστερ των δυο ομάδων έχουν αλλάξει, αλλά δεν είναι λίγοι οι παίχτες που θα αναμετρηθούν ξανά σε κάποιον τελικό ανάμεσα στην Ρεαλ και την Ατλέτικο. Πάμε να δούμε ποιους θα ξαναδούμε στον τελικό που είχαμε δει το 2014.
Ρεαλ Μαδρίτης
Ντάνι Καρβαχάλ
Σέρχιο Ράμος
Λούκα Μόντριτς
Γκάρεθ Μπέιλ
Κριστιάνο Ρονάλντο
Καρίμ Μπεζεμά
Ραφαέλ Βαράν
Ίσκο
Μαρσέλο
Επίσης στον πάγκο ήταν οι
Πέπε
Αλβάρο Αρμπελόα
Ατλέτικο Μαδρίτης
Χουανφράν
Ντιέγκο Γκοντίν
Φιλίπε Λουίς
Τιάγκο
Γκάμπι
Κόκε
Τα γκολ είχαν σημειώσει οι:
Γκοντίν (0-1)
Ράμος (1-1)
Μπέιλ(2-1)
Μαρσέλο(3-1)
Ρονάλντο(4-1)
Με τους σκόρερ να βρίσκονται ακόμα στις ομάδες που ήταν και τότε.
Η Ρεάλ όπως είπαμε έχει κατακτήσει 10 φορές το Champions League, ενώ η Ατλέτικο έχει βρεθεί 2 φορές στον τελικό, χωρίς να καταφέρει να σηκώσει το τρόπαιο.
Για την Ισπανία όμως εκτός από την Ρεάλ μετράει και η Μπαρτσελόνα ακόμα 5 τρόπαια, η οποία πήρε αρκετά αργά σε σχέση με την Ρεάλ το πρώτο της κύπελλο, καθώς το 1992 το κύπελλο ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Καταλουνία.
O Πρώτος τελικός του Παρισιού το 1956 είχε αντιμέτωπες της Ρεαλ Μαδρίτης και την Στάντε Ρέιμς της Γαλλίας. Με το σκορ να μετά την λήξη του αγώνα να γράφει 4-3 για τους Μαδριλένους.
Στην Ισπανική ομάδα τότε έπαιζε και ο μεγάλος Αλφρέντο Ντι Στέφανο ο οποίος σκόραρε και 1 γκολ για την ομάδα του. Ο Αλφρέντο Ντι Στέφανο ήταν ο καλύτερος παίχτης της εποχής και αγωνιστικέ σε 3 διαφορετικές Εθνικές ομάδες(Αργεντινή, Κολομβία, Ισπανία).
Την ομάδα τότε προπονούσε ο Ισπανός Χοσέ Βιλαλόνγκα Γιορέντε, ο οποίος 2 χρόνια αργότερα ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Ατλέτικο Μαδρίτης.
Την επόμενη χρονιά(1957) ο τελικός ήταν προγραμματισμένος να γίνει στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου, με την Ρεαλ να μην αφήνει κανέναν να σηκώσει το τρόπαιο στο σπίτι της, νικώντας στον τελικό την Φιορεντίνα με 2-0. Με το σκορ να είχε ανοίξει ο συνήθεις ύποπτος Ντι Στέφανο.
Το 1958 με την αποχώρηση του Γιορέντε από την τεχνική ηγεσία της ομάδας όλοι φοβήθηκαν πως η ομάδα δεν θα μπορέσει να κάνει το 3 στα 3. Ο Τελικός είχε οριστεί να γίνει στις Βρυξέλλες και αντίπαλος η Μίλαν, η οποία ήταν η υπερδύναμη του Ιταλικού ποδοσφαίρου. Ο Στσιαφίνο είχε βάλει μπροστά τους Ιταλούς, αλλά ο Ντι Στέφανο σκοράροντας για 3ο συνεχόμενο τελικό έφερε το Ματς στα ίσα, με τον Γκέντο στην παράταση να δίνει το τρόπαιο στην Ρεαλ για 3η σερί χρονιά με τελικό σκορ 3-2.
Η Ρεαλ ήταν ασταμάτητη, και με τον Ντι Στέφανο στην κορυφή της επίθεσης δεν είχε άμυνα που να μπορεί να τον σταματήσει. Στον τελικό του 1959 και πάλι η Ρέιμς όπως και στον πρώτο τελικό. Αυτή την φορά η Ρεαλ νίκησε ποιο εύκολα με 2-0. Ο Ντι Στέφανο για ακόμα μια φορά δεν έμεινε χωρίς γκολ, γράφοντας το 2-0, σκοράροντας για 4ο σερί τελικό Champions League.
To 1960 το σκορ ξέφυγε, με την Γερμανική Άιντραχτ Φρανκφούρτης να μην μπορεί να σταματήσει τον Ντι Στέφανο και την Παρέα του. Οι Ισπανοί κέρδισαν με τελικό σκορ 7-3, 3 γκολ ο Ντι Στέφανο και άλλα 4 το ανερχόμενο αστέρι από την Ουγγαρία που ακούει στο όνομα Φέρεντς Πούσκας, ο οποίος είχε έρθει από την Βουδαπέστη για λογαριασμό της Ρεαλ.
5 Σερί Champions League που καμία ομάδα από τότε δεν έχει καταφέρει να κερδίσει. Στα επόμενα 5 χρόνια ο τίτλος έμεινε εκτός Ισπανίας, με την Μπαρτσελόνα το 61 και την Ρεαλ το 62 να χάνουν από την Μπενφίκα που έβγαλε για πρώτη φορά το κύπελλο εκτός Ισπανίας. Στον τελικό του 1962 στους Πορτογάλους αγωνίστηκε και ο Αείμνηστος Εουσέμπιο ο οποίος πέτυχε και ένα γκολ στην νίκη με 5-3 επό της Ρεαλ, με τα 3 γκολ του Πούσκας να μην είναι αρκετά για τους Ισπανούς.
Το 1963 το κύπελλο πήγε για πρώτη φορά στην Ιταλία με την Μίλαν που είχε αρχηγό τον Σέζαρε Μαλντίνι τότε, ο οποίος είναι πατέρας του Πάολο Μαλντίνι.
Τα επόμενα 2 χρόνια το κύπελλο παρέμεινε στο Μιλάνο, αλλά όχι στα χέρια της Μίλαν. Στον τελικό του 1964 η Ρεαλ προσπάθησε για μια ακόμα φορά να φέρει το τρόπαιο στην Ισπανία, αλλά η Ίντερ είχε διαφορετική άποψη. Με ηγέτη τον Σάντρο Μαζόλα οι Ιταλοί κατάφεραν να νικήσουν με 3-1, ενώ την επόμενη χρονιά (1965) ήταν η σειρά της Μπενφίκα να υποκλιθεί στην ανωτερότητα των Ιταλών, με τον Εουσέμπιο να μην μπορεί να κάνει κάτι για τους Πορτογάλους.
Το 1966 ο Πούσκας κρέμασε τα Παπούτσια του και οι συμπαίκτες του του έκαναν το καλύτερο δώρο, έφεραν το τρόπαιο του Champions League στην Μαδρίτη μετά από 5 χρόνια, νικώντας την Παρτιζάν Βελιγραδίου με 2-1.
Το 1967 το τρόπαιο ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Μεγάλη Βρετανία, με την Σκοτσέζικη Σέλτικ να νικάει στον τελικό την Ίντερ του Μαζόλα με 2-1, αυτό ήταν και το μοναδικό τρόπαιο της Σέλτικ στην Ιστορία του Champions League.
Το 1968 το Ουέμπλεϊ άνοιξε τις πόρτες του για να υποδεχθεί τον τελικό του Champions League, έναν τελικό που συμμετείχε για πρώτη φορά Αγγλική ομάδα. Ο Εουσέμπιο οδήγησε την Μπενφίκα για άλλη μια χρονιά στον τελικό της διοργάνωσης, εκεί όμως συνάντησε την παρέα του Τζόρτζ Μπέστ, ένας νεαρός που αγωνιζόταν στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, και του Εμβληματικού αρχηγού της ομάδας Μπόμπι Τσάρλτον. Ο Τσάρλτον άνοιξε το σκορ για τους Άγγλους, το ματς οδηγήθηκε στην παράταση, εκεί ο Μπέστ έβαλε μπροστά την Μάντσεστερ με τον Μπράιαν Κίντ(τώρα βρίσκεται στο τεχνικό τιμ της Μάντσεστερ Σίτυ) να κάνει το 1-3 ενώ ο Τσάρλτον έγραψε το τελικό 1-4
Το 1969 στην Ολλανδία έκανε θραύση ένας νεαρός που τον λέγανε Γιόχαν Κρόιφ, ο οποίος ήταν ακούραστος και έπαιζε σχεδόν παντού, με το 4-2-4 ως σύστημα του ο Άγιαξ έφτασε μέχρι και τον τελικό της Μαδρίτης, εκεί όμως η έμπειρη Μίλαν με τον Τσουντιτσίνι στο τέρμα(Πατέρας του Κάρλο Τσουντιτσίνι που έκανε καριέρα μέχρι το 2013) δεν επέτρεψε στον Άγιαξ να σκοράρει πάνω από ένα τέρμα, με το 4-1 να δίνει το κύπελλο στην Μίλαν.
Το 1970 το κύπελλο πήγε για πρώτη φορά και στην Ολλανδία, όχι όμως στον Άγιαξ όπως θα περίμεναν πολλοί. Η πρώτη κάτοχος κυπέλλου Champions League από την Ολλανδία είναι η Φέγενορντ, στο τιμόνι της ομάδας τότε βρισκόταν ο Αυστρός Ερνέστ Χάπελ, ο οποίος είναι εικόνα του Αυστριακού ποδοσφαίρου, με το όνομα του να κοσμεί το Εθνικό Στάδιο της χώρας. Οι Ολλανδοί κατάφεραν να νικήσουν την Σέλτικ με 2-1 και να πάρουν το τρόπαιο.
Το 1971 το τρόπαιο παρέμεινε στην Ολλανδία, αυτή την φορά όμως από το Ρότερνταμ μεταφέρθηκε στο Άμστερνταμ για χάρη του Άγιαξ. Την παρέα του Γιόχαν Κρόιφ δεν την σταμάτησε κανένας έως τον τελικό του Ουέμπλεϊ, εκεί οι Ολλανδοί αντιμετώπιζαν μια άγνωστη στους περισσότερους ομάδα από την Ελλάδα, ο δικός μας Παναθηναϊκός. Στο τιμόνι της ομάδας ο μεγάλος πρώην ποδοσφαιριστής της Ρεαλ Μαδρίτης, Φέρενς Πούσκας. Εικόνα της ομάδας ο Μίμης Δομάζος, πρώτος σκόρερ της ομάδας ο Αντώνης Αντωνιάδης ενώ το κέντρο της άμυνας κρατούσε ο πατέρας του πρώην αμυντικού της Εθνικής Μας, Μιχάλη Καψή, Άνθιμος. Δυστυχώς ο Παναδηναϊκός δεν τα κατάφερε να φέρει το Champions League στην Ελλάδα. Με την παρέα του Κρόιφ να νικάει με σκορ 2-0.
Το 1972 ο Άγιαξ έκανε 2 τα τρόπαια του, με τον Κρόιφ να αναλαμβάνει δράση στον τελικό με την Ίντερ, όπου και πέτυχε και τα δυο τέρματα τον Ολλανδών, πανηγυρίζοντας έτσι το 2ο Champions League του.
Το 1973 ο Κρόιφ έβαλε το περιβραχιόνιο του αρχηγού στο μπράτσο του, και δεν μπορούσε να επιτρέψει σε κανέναν να του στερήσει την χαρά να σηκώσει ο ίδιος πρώτος το τρόπαιο, έτσι και έγινε. Στον τελικό απέναντι στην Γιουβέντους ένα γκολ του Τζόνι Ρέπ ήταν αρκετό για να κρατήσει το τρόπαιο στην Ολλανδία για 4η σερί χρονιά, και 3η για τον Άγιαξ.
Το 1974 ο πρώτος τελικός δεν είχε νικητή και μετά την παράταση, με αποτέλεσμα σύμφωνα με το τότε καταστατικό να χρειάζεται και 2ο παιχνίδι. Μπάγιερ Μονάχου και Ατλέτικο Μαδρίτης ήταν αντιμέτωπες, με τις Βρυξέλλες να φιλοξενούν τα δυο παιχνίδια. Η Μπάγιερ του Φράνζ Μπεκενμπάουερ και του Γκέρντ Μίλερ δεν δυσκολεύτηκε στον 2ο τελικό κερδίζοντας εύκολα με 4-0, δίνοντας στην Γερμανία την χαρά να πανηγυρίσει το πρώτο Champions League.
To 1975 το κύπελλο παρέμεινε στην Γερμανία και στα χέρια της Μπάγιερ Μονάχου, οι Γερμανοί με τον ίδιο κορμό για άλλη μια χρονιά έκαναν το 2 στα 2, με τον Μίλερ και τον Μπεκενμπάουερ να σηκώνουν άλλη μια κούπα με αντίπαλο την Λίντς με σκορ 2-0.
Το 1976 η Μπάγιερ δυσκολεύτηκε λίγο παραπάνω, αλλά ένα γκολ του Γρανζ Ροθ ήταν αρκετό για να κάμψει την αντίσταση της Γαλλικής Σέντ Ετιέν, δίνοντας στον Μπεκενμπάουερ να σηκώσει την 3η σερί κούπα.
Το 1977 ήταν η σειρά της Λίβερπουλ να πιάσει το κύπελλο με τα χέρια της. Στο Ολύμπικο της Ρώμης οι Άγγλοι είχαν απέναντι τους την Γερμανική Μπορούσια Μονχεγκλάντμπαχ .Με τιμονιέρη τον Μπομπ Πάισλεη και οδηγούς τους Κάλαγκχαν, Σμίθ και Χιούτζς οι Άγγλοι νίκησαν με σκορ 3-1.
Το 1978 στο Ουέμπλεϊ η Λίβερπουλ έκανε 2 τα τρόπαια της, κερδίζοντας στον τελικό την Κλάμπ Μπριζ από το Βέλγιο με σκορ 1-0, στο τιμόνι της ομάδα και πάλι ο Μπομπ Πάισλεη, ενώ σκόρερ ήταν ο Κέννυ Ντάλγκις.
Το 1979 μια ποιο μικρή ομάδα της Αγγλίας, η Νότιγχαμ Φόρεστ έκανε την εμφάνιση της στο Champions League, και όχι μόνο έκανε την εμφάνιση της, αλλά κατέκτησε και το τρόπαιο στο Μόναχο της Γερμανίας με αντίπαλο την Σουηδική Μάλμο με σκορ 1-0. Ο Τρέβορ Φρανσίς έδωσε στους Άγγλους το κύπελλο.
Το 1980 η Νότιγχαμ έκανε 2 τα τρόπαια της, αυτή την φορά νικώντας μια Γερμανική ομάδα όπως το Αμβούργο, και πάλι με το ίδιο σκορ(1-0) αλλά με διαφορετικό σκόρερ, καθώς ο Φρανσίς είχε φύγει από την ομάδα. Με τον Ρόμπερτσον να αναλαμβάνει δράση.
Το 1981 ήταν η σειρά της Λίβερπουλ να φέρει το 5ο σερί τρόπαιο στην Αγγλία. Με την Ρεαλ να διεκδικεί ξανά μετά από χρόνια το Champions League, με παίχτες όπως ο Σαντιλάνα ή και ο τωρινός προπονητής της Εθνικής Ισπανίας, Βισέντε Ντελ Μπόσκε, Ο Μπόμπ Πάισλεη όμως οδήγησε την ομάδα του στον 3ο τίτλου για αυτόν κερδίζοντας με 1-0 χάρη σε γκολ του Άλαν Κένεντι.
Το 1982 μια ακόμα έκπληξη για το Αγγλικό ποδόσφαιρο έκανε την εμφάνιση της. Η Άστον Βίλλα που είχε στο τιμόνι τον Τόνι Μπάρτον έφτασε ως τον τελικό, εκεί βρέθηκε απέναντι στην Μπάγιερ Μονάχου που είχε ως ηγέτη τον Καρλ Χάινζ Ρουμενίγκε. Ο Πέτερ Ουίθι έδωσε την νίκη στους Άγγλους όμως με 1-0 και το τρόπαιο για 6η σερί χρονιά παραμένει στην Αγγλία.
Το πάρτι των Άγγλων ήρθε να χαλάσει το Αμβούργο όμως το 1983, με ηγέτη τον Φέλιη Μάγκατ οι Γερμανική ομάδα έφτασε μέχρι τον τελικό της Αθήνας, όπου αντιμετώπισε την Γιουβέντους. Με τον Μάγκατ να νικάει τον Ντίνο Ζοφ από νωρίς και να δίνει την νίκη με 1-0 στο Αμβούργο.
Το 1984 η Λίβερπουλ πήγε πάλι την κούπα εκεί που ήταν τα 6 προηγούμενα χρόνια, στο νησί της Μεγάλης Βρετανίας. Στον τελικό της Ρώμης οι Άγγλοι είχαν απέναντι τους την Ρόμα. Οι πιστοί του Φάγκαν όμως νίκησαν στα Πέναλτι τους Ιταλούς, με τον τερματοφύλακα από την Ζιμπάμπουε Μπρους Γκρομπελάρ να αποκρούει 2 πέναλτι.
Το 1985 η κυρία του Ιταλικού ποδοσφαίρου, Γιουβέντους πήρε το πρώτο της Champions League. Η Ομάδα του Τζιοβάνι Τραπατόνι πήρε την νίκη χάρης στο εύστοχο χτύπημα πέναλτι του Πλατινή, κερδίζοντας με 1-0, δίνοντας την ευκαιρία στον Γαετάνο Σιρέα να σηκώσει το τρόπαιο του Champions League 1 χρόνο πριν κρεμάσει τα παπούτσια του.
Το 1986 ήταν η σειρά της Ρουμανικής Στεάουα Βουκουρεστίου να σηκώσει το Champions League, με την ομάδα του Εμερίκ Γενέι να κερδίζει στα πέναλτι την Μπαρτσελόνα, με τον Ντουκαντάμ να αποκρούει 4 στα 4 πέναλτι για την ομάδα του. Στην τότε ομάδα της Στεάουα ανήκε και ο Βίκτορ Πιτούρκα που ήταν στην τεχνική ηγεσία της ομάδας για αρκετό καιρό τα επόμενα χρόνια.
Το 1987 το Champions League γυρνάει και πάλι στην Πορτογαλία για λογαριασμό της Πόρτο, οι Πορτογάλοι κατάφεραν να σταματήσουν στον τελικό την μεγάλη Μπάγιερ των Μίχαελ Ρουμενίγκε και Λόθαρ Ματέους, με το σκορ να γράφει 1-2 υπέρ της Πόρτο με σκόρερ τους Ραμπάχ Μάντγιερ και Χουάρι Φίλο.
Το 1988 ολοκληρώθηκε η τριπλέτα των Ολλανδικών ομάδων στο θέμα Champions League. Η 3η μεγαλύτερη ομάδα της Ολλανδίας PSV κατάφερε να πάρει το τρόπαιο στα πέναλτι, ενάντια στην Μπενφίκα. Με σκορ 6-5, με μόλις ένα πέναλτι χαμένο.
Το 1989 ο τελικός έγινε στο Κάμπ Νόου της Βαρκελώνης, εκεί η Μίλαν κατέκτησε το κύπελλο ποιο εύκολα από τι θα περίμενε με αντίπαλο την Στεάου, με σκορ 0-4. Στην ομάδα της Μίλαν τότε αγωνιζόταν η μαγική τριάδα της Ολλανδίας(Ράικαρντ, Γκούλιτ, Βαν Μπάστεν) ενώ ο Κάρλος Αντσελότι ο Ρομπέρτο Ντοναντόνι, Αλεσάντρο Κοστακούρτα, Πάολο Μαλντίνι, Μάουρο Τασότι και Φράνκο Μπαρέσι συμπλήρωναν ίσος την καλύτερη ομάδα της Μίλαν όλων των εποχών.
Οι 3 μάγοι με τα δώρα και οι φίλοι τους συνέχισαν με τον ίδιο ρυθμό και το 1990, με τον τελικό της Βιέννης να καθαρίζει ο Ράικαρντ, με την Μίλαν να κερδίζει με 1-0.
Το 1991 ο Champions League πάει στην Σερβία. Ο Ερυθρός Αστέρας με τον αδιαπέραστο Στογιάνοβιτς στο τέρμα και τον 22χρονό Σίνισα Μιχαϊλοβιτς στην ομάδα κατάφεραν να νικήσουν με 5-3 στα πέναλτι την Μαρσέιγ.
Το 1992 το τρόπαιο γύρισε και πάλι στην Ισπανία για λογαριασμό της Μπαρτσελόνα αυτή την φορά. Στον τελικό η ομάδα της Καταλουνίας αντιμετώπισε την Ιταλική Σαμπντόρια, η οποία είχε αρχηγό τον Ρομπέρτο Μαντσίνι(τώρα προπονητής στην Ίντερ) και τον Τζιανλούκα Βιάλι. Η Μπαρτσελόνα όμως ήταν κλάσεις ανώτερη, Πέπ Γουρντιόλα, Χρίστο Στόιτσκοβ και Ρόναλντ Κούμαν έκαναν ότι ήθελαν στις καλές τους, με τον τελευταίο να είναι και ο σκόρερ του 0-1 του τελικού.
Το 1993 μετά από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες μια Γαλλική ομάδα παίρνει το τρόπαιο, με την κάτοχο του να είναι η Μαρσέιγ. Ρούντι Φέλερ, Ντιντιέ Ντεσάμπ, Μαρσέλ Ντεσαγί, Φαμπιάν Μπαρθέζ και Μπασίλ Μπολί σταμάτησαν τους Ασταμάτητους έως τότε Ολλανδούς της Μίλαν, με τον Μπολί να είναι ο σκόρερ του 1-0 του τελικού.
Το 1994 στην Μίλαν έγιναν πολλές αλλαγές, με τους Ολλανδούς να σταματάνε και αρκετοί νέοι παίχτες να τίθενται στις οδηγίες του Φάμπιο Καπέλο ο οποίος οδήγησε την ομάδα στον τελικό, με κορυφαίους τους Ρομπέρτο Ντοναντόνι, Ντανιέλε Μασάρο, Μαρσέλ Ντεσαγί, Ντεμέτριο Αλμπερτίνι, Πάολο Μαλντίνι και Μάουρο Τασότι με τον Σέρβο Σαβίσεβιτς να συμπληρώνει την ιδανική ομάδα εκείνης της χρονιάς. Η Μπατσελόνα του Γιόχαν Κρόιφ είχε τον Ζουμπιζαρέτα στο τέρμα, με οδηγούς τους Κούμαν, Γουαρντιόλα και Ρομάριο. Το τελικό 4-0 έδωσε το κύπελλο στη Μίλαν, ποιο εύκολα από τι περίμεναν οι Ιταλοί.
Το 1995 η νεολαία του Άγιαξ νίκησε την παλιά φουρνιά της Μίλαν, στους Ιταλούς τότε συνέχιζαν να αγωνίζονται οι Αλμπερτίνι, Ντοναντόνι, Ντεσαγί, Μασάρο,Κοστακούρτα και Μπαρέσι, με το τιμόνι να κρατάει ο Καπέλο. Τον Άγιαξ οδηγούσε ο Βαν Χαλ. Στην ομάδα τότε αρχηγός ήταν ο Ντάνι Μπλίντ(Ο Πατέρας του Ντάλεϊ Μπλίντ που αγωνίζεται στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ). Στο τέρμα ο Βαν Ντερ Σάρ Στα δεξιά ο 22χρονος Ρέιζιγκερ, στα αριστερά ο Φραντ Ντε Μπουρ, ενώ τον Μπλίντ στην άμυνα στήριζε ο Φρανκ Ράικαρντ, στο κέντρο αγωνίζονταν οι Έντγκαρ Ντάβιντς, Κλάρενσε Ζέεντορφ και ο Φινλανδός Γιάρι Λίτμανεν, στην επίθεση τον Ρονάλντ Ντε Μπούρ στήριζαν οι Μαρκ Όβερμαρς και Φινίντι Τζόρτζ. Το γκολ που έκρινε την αναμέτρηση όμως το σημείωσε ο 19χρονός Πάτρικ Κλάιβερτ που είχε περάσει ως αλλαγή στο 70'. Με τον νεαρό να είχε υπογράψει επαγγελματικό συμβόλαιο αυτή την χρονιά.
Το 1996 ο Φράνκ Ράικαρντ κρέμασε τα παπούτσια του, με τον Άγιαξ να φτάνει πάλι όμως με τον ίδιο κορμό στον τελικό της Ρώμης, όπου αντιμετώπισε την Γιουβέντους. Στους Ιταλούς τότε αρχηγός ήταν ο Τζιανλούκα Βιάλι, ενώ οι Ραβανέλι, Ντελ Πιέρο, Ντιντιέ Ντεσάμπ, Πάουλο Σόουζα, Τσίρο Φεράρα, Μορένο Τοριτσέλι, Αντόνιο Κόντε, Τζιανλούκα Πεσότο και ο Ιταλός πορτιέρο Ντίνο Περούζι ήταν μερικά από τα μεγάλα ονόματα που είχε στην διάθεση του ο Μαρσέλο Λίπι. Οι Ιταλοί πήραν τελικά το κύπελλο μέσω της διαδικασίας των Πέναλτι με 2-4.
Το 1997 η Γιουβέντους που είχε ίσος την καλύτερη ομάδα της τότε εποχής, καθώς στο ρόστερ είχαν προστεθεί οι Ζινεντίν Ζιντάν και Κρίστιαν Βιέρι. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για την ομάδα του Λίπι για να νικήσει τους Γερμανούς της Μπορούσια Ντόρτμουντ, που κατάφεραν να πάρουν την νίκη με 3-1. Στο τιμόνι των Γερμανών τότε ήταν ο Ότμαρ Χίτζφελντ, ενώ αρχηγός ήταν ο Ματίας Σάμερ(Γενικός αρχηγός της Μπάγιερ Μονάχου σήμερα). Ο μοναδικός παίχτης που πήρε ο Champions League και το 1996 και το 1997 ήταν ο Πορτογάλος Πάουλο Σόουζα ο οποίος μετακόμισε από την Γιουβέντους στην Ντόρτνμουντ. Στην ομάδα τότε εκτός από τον Σόουζα αγωνιζόταν οι Πόλ Λάμπερτ, Στέφαν Κλος, και οι σκόρερ των Γερμανών Καρλ Χάινζ Ριέντλε και ο νεαρός Λαρς Ρίκεν.
Το 1998 η Γιουβέντους βρέθηκε και πάλι στον τελικό, αντίπαλος της η Ρεαλ Μαδρίτης που έλειπε αρκετά χρόνια από κάποιον τελικό. Οι Ιταλοί είχαν προσθέσει στο ρόστερ τους τους Εντγκάρ Ντάβιντς, Μαρκ Ιουλιάνο, Πίπο Ινζάγκι και Αλέσιο Τακινάρντι. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό να κάμψει την αντίσταση των Μαδριλένων που είχαν στο ρόστερ τους: Ρομπέρτο Κάρλος, Κριστιάν Καρεμπέ, Κριστιάν Πανούτσι, Φερνάντο Ιέρο, Κλάρενς Ζέεντορφ, Φερνάντο Ρεντόντο, ενώ η επίθεση βασίζοντας στους Ραουλ, Φερνάντο Μοριέντες και Πρέντραγκ Μιγάτοβιτς, με τον τελευταίο να σημειώνει και το νικητήριο γκολ για την Ρεάλ.
Το 1999 ήταν η σειρά της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να ανέβει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, με τους "Μπέμπιδες" να έχουν στον τιμόνι τους τον μακροβιότερο προπονητή που έχει περάσει από το Ολντ Τράφορντ, τον Σκοτσέζο Άλεξ Φέργκιουσον. Αντίπαλος της Μάντσεστερ η Μπάγιερ Μονάχου του Ότμαρ Χίτζφελντ που εκείνη την εποχή είχε στο ρόστερ της τον Όλιβερ Καν και τον Λόθαρ Ματέους, παρόλα αυτά οι Γερμανοί ηττήθηκαν με την Μάντσεστερ να παίρνει την κούπα, τότε στους Άγγλους αγωνίζονταν οι: Ράιαν Γκίγκς, Ντέιβιντ Μπέκαμ, Άντι Κόουλ, Γιάπ Στάμ, Γκάρι Νέβιλ, Ντένις Ιρβάιν, Νίκι Μπατ, ενώ στο τέρμα ήταν ο Πέτερ Σμέιχελ, πατέρας του σημερινού πρωταθλητή Αγγλίας με το Λέστερ, Κάσπερ Σμέιχλε. Τα γκολ για την Μάντσεστερ ήρθαν στο 90+1 και στο 90+3 με δυο παίχτες που είχαν έρθει από τον πάγκο. Τέντι Σέρινγκχαμ και Όλε Γκουνάρ Σόλκγιερ διαμόρφωσαν το 2-0. Διαιτητής στον τελικό αυτό ήταν ο καλύτερος όλων των εποχών. Πιερλουίτζι Κολίνα.
Το 2000 η Ρεαλ Μαδρίτης είχε την καλύτερη ομάδα και δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα απέναντι στην Βαλένθια να κατακτήσει ένα ακόμα Champions League. Η ομάδα του Χέκτορ Κούπερ δεν δυσκόλεψε στο ελάχιστο τους Μαδριλένους. Οι οποίοι με τον Ίκερ Κασίγιας στο τέρμα και τους Αιτόρ Καράνκα, Ιβάν Κάμπο, Ιβάν Ελγκέρα, Μιτσέλ Σαλγάδο και Ρομπέρτο Κάρλος στην άμυνα, ήταν αδιαπέραστοι. Αρχηγός ο 31χρονός Φερνάντο Ρεντόντο, ενώ η επίθεση βασίζονταν στους Ραούλ και Μοριέντες όπως και το 1998, με την μόνι αλλαγή τον Νικολάς Ανελκά στην θέση του Μιγάτοβιτς. Το 3-0 γράφτηκε από τους Ραουλ, Μοριέντερ και ΜακΜάναμαν
Το 2001 η Βαλέθνια ήταν πάλι στον τελικό, απέναντι της αυτή την φορά όχι η Ρεαλ, αλλά η ποιο βατή Μπάγιερ Μονάχου. Την εποχή εκείνη η Βαλένθια είχε ενισχυθεί σημαντικά. Με το ρόστερ της να είχε βαριά ονόματα όπως οι: Ρομπέρτο Αγιάλα, Γκαίζκα Μεντιέτα, Κίλι Γκονζάλεζ, Πάμπλο Αϊμάρ,Ρούμπεν Μπαράχα Ντιντιέ Ντεσάμπ, Σάντι Κανιθάρες και πολλοί άλλοι. Από την άλλη όμως η Μπάγιερ Μονάχου είχε ακόμα μεγαλύτερα ονόματα και τελικά κατάφερε να πάρει το κύπελλο στα πέναλτι με τελικό σκορ 5-4. Στους Γερμανούς τότε αγωνίζονταν οι: Όλιβερ Καν, Σαμουέλ Κουφούρ, Πάτρικ Άντερσον, Τόμας Λίνκε, Βιξέντ Λιζαραζού, Όουεν Χάργκρεϊβς, Στέφαν Έφενμπεργκ και ο Χασάν Σαλιχάμπιντζιτς. Με τον Χίτζφελντ να σηκώνει ένα ακόμα τρόπαιο από την θέση του προπονητή. Το σκορ στο 90λεπτο είχε διαμορφωθεί με 2 πέναλτι των αρχηγών, Μεντιέτα και Έφενμπεργκ.
Το 2002 η Ρεαλ είχε τους Γκαλάκτικος στην ομάδα και δεν μπορούσα να φανταστεί κανείς πως θα έχανε το Champions League απέναντι στην Μπάγιερ Λεβερκούσεν. Στους Γερμανούς υπήρχαν ονόματα όπως οι Μίκαελ Μπάλακ, Ντιέγκο Πλασέντε, Λούσιο, Γιλντιράν Μπαστούρκ, Ολιβιέρ Νέβιλ, Μπόρις Ζίβκοβιτς, Κάρλσεν Ραμέλοβ και Μπέρντ Σνέιντερ. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορούσαν να συγκριθούν με αυτούς που είχε στην διάθεση του ο Βισέντ Ντελ Μπόσκουε. Ζιντάν, Ραούλ, Λουίς Φίγκο, Μακελελέ, Ρομπέρτο Κάρλος, Φερνάντο Ιέρο, Σαντιάγκο Σολάρι, Ιβάν Ελγκέρα, Μισέλ Σαλγκάδο τραβούσαν το κουπί ακούραστοι. Με το 1-2 να διαμορφώνεται από τους Ραούλ, Ζιντάν και Λούσιο για την Μπάγιερ.
Το 2003 στο Μάντσεστερ, ο τελικός ήταν Ιταλική υπόθεση. Με την Μίλαν και την Γιουβέντους να διεκδικούν τον τίτλο. Αρχηγοί των ομάδων ήταν οι Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο και Πάολο Μαλντίνι, ενώ στους Μιλανέζους αγωνίζονταν οι: Ντίντα, Κοστακούρτα, Νέστα, Καλάντζε, Γατούσο, Πίρλο, Σέεντορφ, Ρούι Κόστα, Σεβτζένκο και Ινζάγκι με τον Κάρλος Αντσελότι να έχει το τιμόνι. Στην Γιουβέντους αγωνίζονταν οι Μπουφόν, Τουράμ, Φεράρα, Τούντορ, Μοντέρο, Καμορανέσι, Τακινάρντι, Ντάβιντς, Ζαμπρότα και Τρεζεγκέ. Το 0-0 οδήγησε τις δυο ομάδες στα πέναλτι, εκεί που ο Ντίντα χάρισε το κύπελλο στην Μίλαν με τελικό σκορ 3-2.
Το 2004 ο τελικός είχε αντιμέτωπες δυο μέτριες ομάδες της εποχής, αλλά με παίχτες που είχαν κάνει ή θα έκαναν σπουδαία καριέρα αργότερα. Μονακό και Πόρτο, αυτός ήταν ο τελικός του Αρένα οφ Σάλκε.
Στο τιμόνι των Γάλλων ο Ντιντιέ Ντεσάμπ, ενώ την Πόρτο είχε αναλάβει ο Ζοσέ Μουρίνιο. Δυο προπονητές που την τότε εποχή δεν ήταν μεγάλα ονόματα, αλλά σήμερα τους θέλουν όλοι. Η Μονακό απαρτίζονταν από τους: Φλάβιο Ρόμα, Ιμπάρα, Ζουλιέν Ροντρίγκες, Γκιβέτ, Πατρίς Εβρά, Εντουάρντ Σισέ, Λούκας Μπερνάντι, Ζερόμ Ροθέν, Φερνάντο Μοριέντες, Λιουντοβίκ Ζιουλί, ενώ ο Άκης Ζήκος έγινε ο πρώτος Έλληνας που αγωνίστηκε σε τελικό Champions League με ομάδα του εξωτερικού. Η Νικήτρια Πόρτο είχε στο ρόστερ της τους: Βιτόρ Μπαϊα, Πάουλο Φερέιρα, Χόρχε Κόστα, Ρικάρντο Καρβάλιο, Νούνο Βαλέντε, Κοστίνια, Πέντρο Μέντες, Μανίς, Ντέκο, Ντερλέι, Κάρλος Αλμπέρτο. Τελικό σκορ 0-3 υπέρ της Πόρτο. Με σκόρερ τους Κάρλος Αλμπέρτο, Ντέκο και Αλενίσεβ που είχε έρθει από τον πάγκο,
Το 2005 έγινε η μεγαλύτερη ανατροπή που έχει γίνει ποτέ στην ιστορία του Champions League. Λίβερπουλ και Μίλαν τέθηκαν αντιμέτωπες στον τελικό της Κωνσταντινούπολης. Η Μίλαν είχε στο τέρμα ακόμα τον Ντίντα, με τον Μαλντίνι να κρατάει ακόμα το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Οι Πίρλο, Νέστα, Σερβτσένκο, Γατούσο, Ζέεντορφ συνέχισαν να είναι βασικοί ενώ οι Καφού, Στάμ, Κακά και Κρέσπο κοσμούσαν τα γήπεδα τότε. Από την άλλη η Λίβερπουλ είχε ένα ελαφρός ποιο μέτριο ρόστερ, με τους Ντούντεκ, Φίναν, Κάραγκερ, Χίπια, Τραορέ, Τσάμπι Αλόνσο, Λουίς Γκαρσία, Τζέραρντ, Ριισε, Κιούελ και Μίλαν Μπάρος να είναι στην βασική ενδεκάδα. Το πρώτο ημίχρονο ήταν της Μίλαν, καθώς όλα έδειχναν πως το 3-0 του πρώτου 45λεπτου δεν άφηνε περιθώρια στην Λίβερπουλ να διεκδικήσει το τρόπαιο. Στο 2ο ημίχρονο όμως ήρθαν τα πάνω κάτω. Ο Τζέραρντ αρχικά μείωσε σε 3-1 για την ομάδα του Μπενίτεζ, ο Σμίτσερ που είχε πάρει την θέση του τραυματισμένου Κιούελ έκανε το 3-2, με το γκολ της ισοφάρισης να έρχεται από τον Τσάμπι Αλόνσο. Στα πέναλτι ο Ντούντεκ έδειξε το καλύτερο του πρόσωπο, με το 2-3 των πέναλτι να δίνει το κύπελλο στην Λίβερπουλ.
Το 2006 ο Φράνκ Ράικερντ είχε φτιάξει ένα πολύ δυνατό σύνολο στην Μπαρτσελόνα, με τον τελικό του Παρισιού να φέρνει απέναντι της την Άρσεναλ του Αρσέν Βενγκέρ. Βαλντές, Ολεγκέρ, Ράφα Μάρκες, Πουγιόλ, Βαν Μπρόνχορστς, Έντμιλσον, Ντέκο, Βαν Μπόμελ, Τζιουλί, Ετό και Ροναλντίνιο στην βασική ενδεκάδα των Καταλανών. Ενώ για την Άρσεναλ αγωνίζονταν οι: Λέμαν, Εμπουέ, Κόλο Τουρέ, Σολ Κάμπελ, Άσλεϊ Κόουλ, Ρομπέρ Πιρές, Τζιλμπέρτο Σίλβα, Σέσκ Φάμπρεγκας, Αλεσάντερ Χλέμπ, Λιούνμπεργκ και Τιερί Ανρί. Η Άρσεναλ πήρε προβάδισμα με τον Κάμπελ, ενώ την ανατροπή για το 2--1 της Μπαρτσελόνα έκαναν οι Ετό και Μπελέτι που είχε έρθει από τον πάγκο. Με τον Ινιέστα να αγωνίζεται για ένα 45λεπτο.
Στον τελικό της Αθήνας το 2007 ξανά Μίλαν και Λίβερπουλ, με τα μυαλά στο 2005. Στην Μίλαν συνέχιζε να αγωνίζεται ο έμπειρος Ντίντα στο τέρμα, με τους Νέστα, Μαλντίνι να συνεχίζουν να βρίσκονται στο κέντρο της άμυνας. Όντο και Γιανκουλόβσκι στα άκρα, Ζέεντορφ, Αμπροσίνι, Πίρλο και Γατούσο στο κέντρο, ενώ η επίθεση ήταν δουλειά για τον Ινζάγκι και τον Κακά. Στην Λίβερπουλ εκτός από τον αρχηγό Στίβεν Τζέραρν συνέχισαν να αγωνίζονται οι Φίναν, Κάραγκερ, Ρίισε, Τσάμπι Αλόνσο, με τον Κιούελ να αγωνίζεται για ένα μισάωρο περίπου στο 2ο ημίχρονο. Νέα πρόσωπα στην ενδεκάδα οι Πέπε Ρέινα, Άγκερ, Μασκεράνο, Πέναντ, Ζέντεν και Ντίρκ Κάιτ. Αυτή την φορά η Μίλαν έμαθε και πήρε την νίκη με 2-1 χάρης στα δυο γκολ του Φιλίπο Ινζάγκι.
Το 2008 ο τελικός γινόταν στην κρύα Μόσχα, με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Τσέλσι να διεκδικούν τον τίτλο. Ο Άλεξ Φέργκουσον είχε προσθέσει το "Σερ" στο όνομα του, ενώ στην Τσέλσι βρισκόταν ο Ισραϊλινός Αβραάμ Γκράντ. Στην 11αδα της Μάντσεστερ δέσποζε ο νεαρός Κριστιάνο Ρονάλντο, με τους Βαν Ντερ Σαρ, Μπράουν, Ριο Φέρντιναντ, Βίντις, Εβρά, Χαργκρέιβς, Σκόουλς, Κάρικ, Ρούνεϊ και Τέβεζ να κλείνουν τους εκλεκτούς του Φέργκουσον. Για την Τσέλσι του Αμπράμοβιτς έπαιζαν μεγάλα ονόματα όπως οι: Τσέχ, Εσιέν, Ρικάρντο Καρβάλιο, Τζον Τέρι, Άσλεϊ Κόουλ, Μακελελέ, Μπάλακ, Λαμπάρντ, Τζο Κόουλ, Μαλουντά και Ντρογκμπά. το τρόπαιο τελικά πήρε η Μάντσεστερ μετά την διαδικασία των πέναλτι. Με το 1-1 της κανονικής διάρκεια να διαμορφώνουν οι Ρονάλντο και Λαμπάρντ, ενώ στα πέναλτι ο Πορτογκάλος έχασε το μοναδικό πέναλτι που έχασε η Γιουνάιτεντ, χωρίς όμως να του στοιχίσει καθώς η ομάδα του κέρδισε με 6-5.
Το 2009 στην Ρώμη η Μπαρσελόνα ήταν ασταμάτητη με τον νεαρό Λιονέλ Μέσσι στο ρόστερ της. Στον τελικό με την Μάντσεστερ το σκορ άνοιξε ο Ετό, ενώ ο Αργεντινός έκανε το 2-0 που κλείδωσε την νίκη για τους Καταλανούς.
Στην Μπαρτσελόνα αγωνιζόταν οι: Βαλντές, Πουγιόλ, Γιαγιά Τουρέ, Πικέ, Σιλβίνιο, Μπουσκέτς, Τσάβι, Ινιέστα, Μέσι, Ανρί, Ετό. Για την Μάντσεστερ λίγες αλλαγές σε σχέση με τον τελικό του 2008. Βαν Ντερ Σάρ στο τέρμα, Φέρντιναντ, Βίντιτς στο κέντρο της άμυνας, Ο'Σι και Εβρά στα άκρα, Κάρικ, Άντερσον και Γκίγκς στο κέντρο, με την επίθεση να βασίζεται στους Πάρκ, Ρονάλντο και Ρούνει. Προπονητής της Μπαρτσελόνα ο Πεπ Γουρντιόλα, ενώ στην Μάντσεστερ συνεχίζει ο "Σερ" Άλεξ Φέργκουσον.
Το 2010 ο Ζοζέ Μουρίνιο είχε αναλάβει την τεχνική ηγεσία της Ίντερ στην Ιταλία, και με ένα βαρύ αμυντικό σχήμα κατάφερε να οδηγήσει τους Ιταλούς μέχρι την κατάκτηση του τροπαίου με αντίπαλο την Μπάγιερ Μονάχου.
Οι Γερμανοί είχαν τον Φαν Χαλ στον πάγκο, ο οποίος είχε ρίξει στην "μάχη" τους Μπάτ, Λάμ, Βαν Μπούιτεν, Ντεμικέλις, Μπαντστούμπερ, Βαν Μπόμελ, Σβαϊνστάιγκερ, Ρομπέν, Μίλερ, Αλτιντόπ και Όλιτς. Στην Ίντερ είχε έρθει ο Ετό. Μεγάλος πρωταγωνιστείς για την Ίντερ ο Ντιέγκο Μιλίτο ο οποίος πέτυχε 2 τέρματα διαμορφώνοντας το τελικό 0-2. Με την ομάδα να συμπληρώνουν οι Ζούλιο Σέζαρ, Μαικόν, Λούσιο, Σάμουελ, Κίβου, Ζανέτι, Καμπιάσο, Σνέιντερ, Ετό και Πάντεβ.
Το 2011 η Μπατσελόνα επέστρεψε και πάλι στην κορυφή της Ευρώπης.
Mε τον ίδιο κορμό όπως το 2009, με λίγες αλλαγές, στο ρόστερ έχουν προστεθεί οι Ντάνι Άλβες, Μασκεράνι, Αμπιντάλ και ο Νταβίντ Βίγια, ενώ ο νεαρός Πέντρο έχει ανέλθει από τις ακαδημίες. Σιλβίνιο,Ετό, Τουρέ και Ανρί έχουν αποχωρίσει. Ενώ ο Πουγιόλ μπήκε για λίγα λεπτά στο τέλος. Την αντίπαλος της Μπαρτσελόνα, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, οδηγεί και πάλι ο Σερ Άλεξ Φέργκουσον, με την κατάληξη και πάλι ίδια, το τρόπαιο ταξιδεύει στην Βαρκελώνη. Βαν Ντερ Σαρ, Φέρντιναντ, Βίντιτς, Εβρά, Κάρικ, Γκίγκς, Παρκ, Ρούνεϊ συνέχιζαν να αγωνίζονται στην Μάντσεστερ, με νεα πρόσωπα στην ενδεκάδα τους Φάμπιο, Βαλένσια και Τσικαρίτο Χερνάντες. Το τελικό 3-1 διαμόρφωσαν οι Πέντρο, Μέσι, Βίγια, ενώ για την Μάντσεστερ σκόραρε ο Ρούνεϊ.
Το 2012 βρέθηκαν στον τελικό Μπάγιερ Μονάχου και Τσέλσι. Νόγιερ, Λαμ, Μπόατενγκ, Τίμοστσουκ, Κοντέντο, Σβαϊνσάιγκερ, Κρός, Ρομπέν, Μίλερ, Ριμπερί και Μάριο Γκόμεζ έπαιζαν για τους Γερμανούς, ενώ η Τσέλσι του Ρομπέρτο Ντι Ματέο απαντούσε με τους: Τσεχ, Μποσίνγβα, Νταβίντ Λουίζ, Κάχιλ, Άσλεϊ Κόουλ, Όμπι Μίκελ, Λαμπάρντ, Καλού, Χουάν Μάτα, Μπερτράντ και Ντρογκμπά. Οι Άγγλοι κατάφεραν να σηκώσουν το κύπελλο στην διαδικασία των πέναλτι με τελικό σκορ 3-4. Το 1-1 της κανονικής διάρκειας έκαναν οι Μίλερ και Ντρογκμπά.
Το 2013 ο τελικός του Ουέμπλει ήταν Γερμανική υπόθεση, με την Μπάγιερ Μονάχου του Χάινκερ και την Μπορούσια Ντόρτμουντ του Κλόπ να τίθενται αντιμέτωπες στον τελικό. Οι της Μπάγιερ κατάφεραν να πάρουν την νίκη χάρη στα γκολ του Μάντζουκιτς και του Ρομπέν, ενώ για την Ντόρτμουν είχε ισοφαρίσει προσωρινά ο Γουντογκάν. Η Ντόρτμουν αγωνίστηκε με τους: Βάιντενφέλερ, Πίστσζεκ, Σούμποτις, Χούμελς, Σμέλζερ, Μπέντερ, Γουντογκάν, Μπλαζικόφσκι, Ρόις, Γροσκρόιτζ και Λεβαντόφσκι. Ενώ η Μπάγιερ αγωνίστηκε με τους Νόγιερ, Λάμ, Μπόατενγκ, Ντάντε, Αλάμπα, Τζάβι Μαρτίνεζ, Σβαϊνστάιγκερ, Ρομπέν, Μίλερ, Ριμπερί, Μάντζουκιτς.
Στον τελικό του 2014 βρέθηκαν αντιμέτωπες όπως και φέτος Ρεαλ και Ατλέτικο. Με νικητή την Ρεαλ στην παράταση με 4-1. Με την Ρεαλ να κατακτάει τον 10 τίτλο Champions League. Τα γκολ: Ράμος, Μπέιλ, Ρονάλντο, Μαρσέλο, ενώ για την Ατλέτικο είχε ανοίξει το σκορ ο Γκοντίν.
Για την Ρεαλ αγωνίστηκαν οι: Κασίγιας, Καρβαχάλ, Ράμος, Βαράν, Κοεντράο, Μόντριτς, Κεντίρα, Ντι Μαρία, Μπέιλ, Μπενζεμά, Ρονάλντο.
Για την Ατλέτικο αγωνίστηκαν οι: Κουρτουά, Χουανφράν, Μιράντα, Γκοντίν, Φιλίπε Λουίς, Ραούλ Γκαρσία, Τιάγκο, Γκάμπι, Κόκε, Ντιέγκο Κόστα, Νταβίντ Βίγια.
Στον περυσινό τελικό ανάμεσα σε Μπαρτσελόνα και Γιουβέντους στο Βερολίνο, οι Καταλανοί κατέκτησαν το 5ο τρόπαιο της Ιστορίας της με σκορ 3-1. Τα γκολ για τους Καταλανούς οι Ράκιτιτς, Σουάρεζ και Νεϊμάρ, ενώ για την Γιουβέντους είχε ισοφαρίσει προσωρινά ο Αλβάρο Μοράτα.
Για την Γιουβέντους αγωνίστηκαν οι: Μπουφόν, Λιχστάινερ, Μπαρζάλι, Μπονούτσι, Εβρά, Πίρλο, Μαρκίσιο, Πογκμπά, Βιντάλ, Τέβεζ, Μοράτα.
Για την Μπαρτσελόνα αγωνίστηκαν οι: Τερ Στέγκεν, Ντάνι Άλβερ, Πικέ, Μασκεράνο, Άλμπα, Ράκιτιτς, Μπουσκέτς, Ινιέστα, Μέσι, Σουάρεζ, Νεϊμάρ.
Αναλυτικά οι νικητές του Champions League:
Ρεαλ Μαδρίτης - 10
Μίλαν - 7
Μπάγιερ Μονάχου - 5
Μπαρτσελόνα - 5
Λίβερπουλ - 5
Άγιαξ - 4
Ίντερ - 3
Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ - 3
Γιουβέντους - 2
Μπενφίκα - 2
Νότιγχαμ Φόρεστ - 2
Πόρτο - 2
Σέλτικ - 1
Αμβούργο - 1
Στεάουα Βουκουρεστίου - 1
Μαρσέιγ - 1
Τσέλσι - 1
Μπορούσια Ντόρτμουντ - 1
Φέγιενορντ - 1
Άστον Βίλα - 1
PSV Αϊντχόβεν - 1
Ερυθρός Αστέρας Βελιγραδίου - 1